Her şehrin bir kalbi vardır; bazen bir meydanda, bazen bir caddede, bazen de insanların arasında atar. Ankara’nın kalbi ise tek bir noktada değil, bu kenti her gün yaşayan binlerce insanın adımlarında, sabah işe yetişirken atılan hızlı bakışlarda, akşam eve dönerken içilen son çayda atar. Başkent olmanın ağırlığıyla sakinliğin huzurunu bir arada taşıyan Ankara, Türkiye’nin en özel şehirlerinden biridir. Peki bu şehrin kalbi gerçekten nerede atıyor?
Ankara’ya ilk kez gelen biri için şehir, gri binalarıyla ve sessiz havasıyla biraz mesafeli görünebilir. Ancak burada uzun süre yaşayan herkes bilir ki, Ankara’nın sıcaklığı dışarıdan değil, içerden gelir. Bu şehir, gösterişten uzak, kendi halinde bir düzenin içinde yaşar. Sabahları otobüs duraklarında aynı yüzleri görürsün, simitçilerin dumanı her gün aynı sokaklardan yükselir. Ankara’nın kalbi, rutinlerin içinde saklıdır ama o rutinler bir süre sonra insana güven verir.
Kızılay Meydanı, Tunalı Hilmi Caddesi, Bahçelievler 7. Cadde ya da Kuğulu Park… Hepsi farklı bir kalp atışına sahiptir. Kızılay, Ankara’nın hareketli damarlarından biridir; burada gün boyu hayat akar, insanlar birbirine karışır, sesler çoğalır. Tunalı Hilmi, kentin nefes aldığı bir bulvardır; yürüyen insanlar, kitapçıların önünde duranlar, köşedeki kahvede oturanlar… Ankara’da yaşamın doğal ritmi burada hissedilir. Bahçelievler ise kentin nostaljik tarafıdır; eski binalar, ağaçlı sokaklar, öğrenciler ve kahkahalarla dolu kafeler, şehrin daha samimi yüzünü yansıtır.
Ankara’yı özel kılan şey, burada her şeyin biraz sade ama samimi olmasıdır. Kimse kimseyi tanımadan da anlar. Soğuk bir günde otobüste cam buğusuna yazı yazan bir öğrenci, elinde poşetiyle pazardan dönen yaşlı bir teyze, Kocatepe Camii’nin önünde fotoğraf çeken bir turist… Her biri bu şehrin hikâyesine kendi satırını ekler. İşte o yüzden Ankara’nın kalbi yalnızca betonun, trafiğin ya da kalabalığın ortasında değil; insanın içindeki sessizlikte atar.
Ankara’da yaşamak, sabırlı olmayı öğretir. Kış aylarında keskin soğuk, insanı evine biraz daha erken döndürür ama o sıcak çay, o kalın battaniye, o sessizlikte yankılanan şehir sesi… Bütün bunlar, Ankara’nın karakteridir. Başka şehirlerde bu kadar sade bir mutluluk bulmak kolay değildir. Ankara, parlayan ışıklarıyla değil, güven veren sakinliğiyle sevilir. Belki de bu yüzden burada yaşayanlar, başka bir yere gitse bile dönmek ister.
Kentin kalbi bazen Kuğulu Park’ta bir güvercinin kanat sesinde, bazen Seğmenler Parkı’nda yürüyen çiftlerin gülüşlerinde duyulur. Bazen Esat’tan gelen müzik sesi, bazen Çankaya’nın yokuşlarında esen rüzgâr hatırlatır: Ankara, yaşayan bir şehirdir. Geceleri sessiz ama güvenlidir; sabahları soğuk ama düzenlidir. Bu şehir, dışarıdan bakıldığında sıradan gibi görünse de, içinde yaşayanlar için vazgeçilmezdir.
Ankara’yı anlamak için zaman gerekir. Çünkü bu şehir kendini hemen açmaz. İstanbul’un karmaşası, İzmir’in rahatlığı yoktur burada; ama Ankara’da denge vardır. İnsanlar planlı, caddeler düzenli, hayat belirli bir ritimdedir. Bu düzen bazen sıkıcı gibi görünse de, aslında Ankara’nın huzurunun kaynağıdır. Şehrin temposuna alışan biri için başka yerde yaşamak zordur. Çünkü Ankara, alışkanlıkların şehridir. Her köşe başı bir anı taşır, her koku bir mevsimi hatırlatır.
Peki Ankara’nın kalbi tam olarak nerede atıyor? Belki Kızılay’daki bir kafede, belki Cebeci’de bir kitapçının rafında, belki de bir memurun sabah kahvaltısında. Ankara’nın kalbi, insanın kendi ritmiyle birleştiği anda hissedilir. Bu şehir, insanla birlikte nefes alır, insanla birlikte susar. Burada herkes biraz aynı duyguyu taşır: sade bir bağlılık.
